24 Αυγούστου - η μέρα του κακού.

Είχα καιρό να γράψω κάτι, θες γιατί βαριόμουν, θες γιατί δεν είχα και κάτι το φοβερό, τέλος πάντων.

Αλλά η 24/8 μάλλον θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας σαν την 9/11 των Αμερικάνων. Ημουν σε διακοπές, κάπου στη Λακωνία και ξαφνικά κατά τις 2 τη νύχτα ήρθε ένας καυτός βοριάς που προμήνυε κακό. Φεύγοντας από την παραλία και πηγαίνοντας για το σπίτι είδα τη φωτιά του Πάρνωνα:




Την άλλη μέρα άρχισαν τα κακά μαντάτα να έρχονται, 20 άνθρωποι νεκροί μέσα σε 7 ώρες μόλις, ούτε στη Βαγδάτη να είμαστε, ούτε σε οποιονδήποτε πόλεμο. Μια μάνα με 4 παιδιά, ένα ζευγάρι εδώ, μια οικονομική μετανάστρια που ήρθε για κάτι καλύτερο και έφυγε από τη χώρα μας μέσα σε φέρετρο. Η Ηλεία θρηνούσε τόσους νεκρούς αλλά και το μέλλον των ζωντανών.

Το Σαββάτο ακόμα χειρότερα τα πράγματα, οι νεκροί πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρική πρόοδο. Ο κόσμος που ήταν μακριά από τα μέτωπα κρεμασμένος στις τηλεοράσεις, γιατί αυτοί που ήταν κοντά στα μέτωπα προσπαθούσαν, όχι να σώσουν το βιός τους και τους κόπους μιας ζωής, αλλά πρώτα να σώσουν τους εαυτούς τους που και αυτό δεν ήταν εύκολο. Θυμάμαι την κουβέντα που μου είπε ένας φίλος: "Μια απόσταση ανάμεσα σε δυο χωριά της Ηλείας που την κάνεις 30' με το αυτοκίνητο, η φωτιά την έκανε σε μια ώρα".
Και ξαφνικά, εκεί που παρακολοθούσα τις εξελίξεις, είδα ζωντανά στην τηλεόραση τον φίλο μου τον Τάσο να κλαίει και να χτυπιέται σαν μικρό παιδί, δυστυχώς μέσα στον πανικό της φωτιάς είχε χάσει και τους δυο γονείς του. Μπήκαν και αυτοί στη λίστα των 65; 66; 67; νεκρών.

Το Σαββάτο που μας πέρασε, πήγα στην κηδεία των γονιών του Τάσου, μαζί με άλλους φίλους για να του συμπαρασταθούμε, ως είθισται. Τι να συμπαρασταθείς και τι να του πεις. Τι να πεις στον Τάσο; Τι να πεις γι' αυτή τη μάνα με τα τέσσερα παιδιά; Τι να πεις για τον νεαρό 20χρονο ψυκτικό που τον βρήκαν σήμερα να έχει κουρνιάσει ανάμεσα στα βράχια για να σωθεί και σήμερα, μετά από 11 μέρες τον βρήκαν; Τι να πεις για τον τραυματία που υπέκυψε 10 μέρες μετά; Που θα σταματήσει αυτή η λίστα των νεκρών;

Και το χειρότερο απ' όλα είναι οτι καταστράφηκε το μέλλον, το μέλλον των παιδιών που εδώ και δέκα μέρες αναπνέουν κάρβουνο, που δεν έχουν που να μείνουν, που δεν έχουν τι να φάνε, που δεν έχουν ρεύμα.

Και μιας ξεκίνησα από τον Πάρνωνα, να σημειώσω οτι η φωτιά στον Πάρνωνα καίει ακόμα, μετά από 11 μέρες και μέχρι τώρα έχει κάψει όλο το βουνό σε ένα μήκος περίπου 60 χλμ.
Ευτυχώς εκεί δεν θρηνήσαμε ανθρώπους.